بسمه تعالی
امیدواری را عادت خود نمایید
مفهوم امید و فواید آن
امید یعنی این که احتمال زیادی می دهم که در آینده به هدف هایم برسم . امید نیرویی هیجانی است که تخیل را به سمت چیزهای مثبت هدایت می کند . امید به ما انرژی می دهد و مجهزمان می کند ، و مانند کاتالیزوری برای کار و فعالیت عمل می کند . به سبب این که امید مستقیما با میزان اعتمادمان ارتباط دارد ، به ما الهام می دهد که هدفمان را بالاتر بگیریم ، تلاش بیشتری کنیم و قدرت مقاومت بیشتری داشته باشیم .
تحت تاثیر امید در مورد چیزها با معیار امکانها ، پاسخها و راه حلها به جای محدودیت ها ، از دست دادن ها و ترس ها می اندیشیم . این گرایش ذهنی مثبت ، زمینه باارزشی برای تلاشمان در یافتن راه حل مشکلات به وجود می آورد . امید همچنین به ما انعطاف پذیری ، نشاط و توانایی خلاصی از ضرباتی را که زندگی به طرف ما حواله می کند ، می دهد .
پژوهش های روان شناختی نشان می دهد که امید به مردم کمک می کند تا از پس مشاغل دشوار برآیند ، تحمل بیماری های سخت را داشته باشند ، از افسردگی اجتناب کنند و از نظر تحصیلی موفق تر شوند . در واقع در پژوهشی از حدود 4000 دانش آموز در آمریکا ، مشخص شد که دانش آموزان سال اول متوسطه ، تحت تاثیر امید ، نمراتشان را دقیق تر از امتیازهای امتحانات ورودی کالج یا میانگین نمرات دبیرستان پیش بینی کردند .
وقتی امید محو می شود ، چه اتفاقی می افتد ؟
ما معمولا درباره ارزش واقعی امیدواری تا وقتی که از دستش ندهیم ، فکر نمی کنیم . امید موهبتی هیجانی است که آن را حق خودمان می دانیم . اما ارزش کامل امید وقتی به طرزی دردناک آشکار می شود که اثرات تخریبی ناامیدی را احساس می کنیم .
البته همگی می دانیم وقتی امید از دست می رود ، چه اتفاقی می افتد . اعتمادمان را از دست می دهیم . قدرت اراده مان کاهش می یابد . از کار گرفتن استعداد مان دست بر می داریم . سطح توقعاتمان را کم می کنیم و شروع به ارزیابی موقعیت های عقب نشینی می کنیم . نیرویمان تخلیه می شود و به سوی نگرش ` فایده اش چیست ؟ ` سوق داده می شویم . تفکر خلاقمان از زاویه دید نوآورری دور می شود و در عوض با این تصور قوی که تمام چیزها دلگیر ، تاریک و مشکل اند ، تلف می شود .
بعضی از جالب ترین تحقیقات درباره نیروی امید توسط مارتین سلیگمن ، روان شناس دانشگاه پنسیلوانیا انجام شده است . او سازه ` ناتوانی آموخته شده ` را وضع کرد تا توضیح دهد وقتی مردم این امید را که تلاشهایشان می تواند تاثیر مثبتی داشته باشد را از دست بدهند ، چه اتفاقی می افتد . این حالات با انفعال ، ` تسلیم ` به شرایط ناخوشایند و حتی یاس مشخص شده است . ناامیدی در حد افراط فرد را به سمت ناراحتی های خطرناک افسردگی می راند .
چگونه می توان به طور سنجیده امید را پرورش داد ؟
اشتباه اکثریت این است که روی امید به عنوان چیزی که ` به راحتی اتفاق می افتد ` حساب باز می کنند . ما توجه نمی کنیم که امید نظمی ذهنی است که می توان آن را به کار بست . در مدارس به ما آموزش نمی دهند که امید مهارتی است که باید آن را پرورش دهیم . اما امید خیلی فراتر از آن است که در اختیار شانس قرار داده شود . ما باید آگاهانه روی آن کار کنیم تا امیدواری بخش فعالی از روند فکری روزانه مان شود .
اساسا امید ، عمل تمرکز ذهنی است . روح مثبت ، وقتی ایجاد امید می کند که توجه مان را سمت موارد زیر هدایت کنیم :
به کارهایی که می توانید انجام دهید تا کارهایی که نمی توانید
به کارهایی که می توانید کنترل کنید تا کارهایی که نمی توانید
به چگونگی به کار گرفتن قدرت و منابع خودتان به بهترین وجه
به جنبه های مثبت زندگی تان ، مانند موارد موثر آن
به امکانات تا محدودیت ها
ما باید امیدواری را مانند نوازندگان حرفه ای که هر روز گام های موسیقی ، یا مانند قهرمانان بسکتبال که هر روز انداختن توپ را تمرین می کنند ، هر روز ... با نظمی سخت ... و با عزمی بی امان برای پیشرفت تمرین کنیم .
ریشه ناامیدی
ناامیدی چیزی است که خودمان به خود وارد می داریم . ناامیدی برخاسته از انتظارات ماست . بر این اساس است که فکر می کنیم جهان باید چگونه باشد و مردم باید چگونه عمل کنند . وقتی کارها طبق انتظارات ما پیش نمی رود ، صرفا به این معناست که تعابیر ما از واقعیت - «ه از حقیقت - اشتباه بوده است و به ما می گوید که واقعیت را به آن خوبی که فکر می کردیم ، نمی شناختیم . به کلامی دیگر ، انتظارات ما غیر واقعی بوده اند . نوع حادتر ناامیدی ، ناخشنودی است که به ما می گوید نه تنها انتظار چیزی را داشتیم ، بلکه کم کم داشتیم روی آن حساب باز می کردیم و به آن دلبسته می شدیم .