بسمه تعالی
زندگی و عمر سعادتمندانه در پرتو امیدی به لقای پروردگار
خداوند متعال در قرآن کریم درباره اکتفا نکردن صرف به حیات دنیوی و راضی نشدن به آن که منجر به از دست دادن سعادت حقیقی می شود می فرماید:
فَأَعْرِضْ عَن مَن تَوَلَّی" عَن ذِکْرِنَا وَ لَمْ یُرِدْ إِلاَّ الْحَیَو"ةَ الدُّنْیَا * ذَ " لِکَ مَبْلَغُهُم مِنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَدَی". (آیه 29 و 30 سوره نجم)
«پس ای پیغمبر! روی گردان از کسی که از یاد ما روی گردانیده است، و غیر از زندگی و حیات دنیا چیزی را نمی‌خواهد! این نهایت درجة بلوغ علم و پایة دانش آنانست. بدرستیکه پروردگار تو داناتر است به کسی که از راه او گمراه شده، و به کسی که در راه او راهنمائی شده و راه را یافته است!»
این آیه روشن است در اینکه زندگی کردن در دنیا، و غیر از بهیمیّت و مراتب نازلة از عیش و عشرت چیزی را نفهمیدن و نخواستن، عین گمراهی و إعراض از یاد خداست؛ و زندگی کردن در این دنیا و مقصد را لقای خدا قرار دادن و غیر از این مراتب نازله چیزی را عالی‌تر و بهتر خواستن، عین اهتداء و راه یافتگی است.
و می‌فرماید:
إِنَّ الَّذِینَ لاَ یَرْجُونَ لِقَآءَنَا وَ رَضُوا بِالْحَیَو"ةِ الدُّنْیَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَ الَّذِینَ هُمْ عَنْ ءَایَـ"تِنَا غَـ"فِلُونَ * أُولَـ"´نءِکَ مَأْوَی"هُمُ النَّارُ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ. (آیه 7 و 8 سوره یونس)
«و حقّاً آن کسانی که امید دیدار و ملاقات با ما را ندارند، و به زندگی پست دنیوی قناعت کرده‌اند، و بدان دل داده و اعتماد نموده و سکون و آرامش خود را در آن قرار داده‌اند، و آن کسانی که از آیات ما در غفلت هستند؛ حقاً محلّ و مأوای آنان در پاداش چنین کرداری که نموده‌اند، آتش است.»
این آیه میرساند که اطمینان و دلبستگی به این ظاهر زندگی دنیوی، و اکتفا به آن، و عدم امید لقای خدا، آتش است. و به عکس، همین زندگی چنانچه توأم با امید لقای پروردگار، و عدم اتّکاء و اعتماد به امور زوال پذیر دنیا باشد، و با توجّه و درایت به آیات خدا بوده باشد، سعادت و بهشت است.
و آیات وارده در این سبکِ بیان بسیار است، و از همه بلیغ‌تر و رساتر این آیه است که:
أَلَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَهِ کُفْرًا وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ * جَهَنَّمَ یَصْلَوْنَهَا وَ بِئْسَ الْقَرَارُ. (آیه 28و 29 سوره ابراهیم)
«آیا نظری نیفکندی بسوی کسانی که نعمت خدا را به کفر تبدیل کردند و قوم خود را به دیار هلاکت و نابودی کشاندند؟ آنان در جهنّم می‌سوزند، و جهنّم بد قرارگاهی است!»
مراد از نعمت در این آیه، ولایت است. و ولایت، سبیل و راه بسوی خداست؛ و در مقابلش کفر است، یعنی بستنِ راه و مسدود شدن طریق عبودیّت.
پس غایت و نهایت سیر چنین افرادی که بر ظاهر جمود دارند و از باطن إعراض می‌کنند، بَوار و هلاک و نابودی است. و ظاهر، از بین رونده، و خراب شونده، و نابود است؛ و باطن، پایدار، و ثابت، و بادوام، و پا برجا؛ همچنانکه خداوند می‌فرماید:
وَ بَشِّرِ الَّذِینَ ءَامَنُو´ا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِندَ رَبِّهِمْ. (قسمتی از آیه 2 سوره یونس)
« و ای پیامبر! به کسانی که ایمان آورده‌اند بشارت بده که از برای آنان در نزد پروردگارشان گامی متین و قدمی راستین است.»
و نیز می‌فرماید: فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ. (آیه 55 سوره قمر)
«در نشیمنگاه راست و درستی، در نزد خداوند مالک و مقتدر، نشست دارند.»
و نیز می‌فرماید:
لاَ یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَ لاَ تَأْثِیمًا. (آیه 25 سوره واقعه)
«در بهشت خداوندی، سابقون که مقرّبان درگاه او هستند هیچگاه سخن لغو و بیهوده، و سخنی که آنان را به گناه اندازد نمی‌شنوند.»
و نیز می‌فرماید:
لاَ یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَ لاَ کِذَّ " بًا. (آیه 35 سوره نباء)
«متّقیان در بهشت، هیچوقت سخن لغو و بیهوده، و سخن دروغ نمی‌شنوند.»
و علیهذا نهایت و غایتِ مؤمنان، محلّ صدق و حقّ است، که در آنجا أبداً دروغ و لغو و باطل نیست، به خلاف غیر مؤمنان.