اخلاق مهدوی (عج)
آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که
"چه چیزی میان ما و مولایمان امام زمان (عج) فاصله انداخته است؟"
آیا فاصله ما با امام زمان (عج) , یک فاصله مکانی است؟ 100 متر, 100 کیلومتر یا ..
و یا فاصله ما با ظهور ایشان یک فاصله زمانی است؟ 1 هفته, 1 سال, 100 سال یا ...
براستی فاصله میان ما و امام (ع) زمان است یا مکان و یا چیزی دیگر؟
ما باید به سمت مولایمان حرکت کنیم, ما باید در جهت ظهور مولایمان گام برداریم, ما از ابتدا برای همین به دنیا آورده شده‌ایم, ما پیش از آن، با اهل بیت (ع) عهد بسته‌ایم و این وظیفه ماست. ما باید تمام تلاشمان را در این راستا قرار دهیم.
اما اگر ندانیم که چه چیزی میان ما و مولایمان مانع است، چگونه می‌خواهیم به سمت ایشان و ظهور ایشان حرکت کنیم؟
اصلا حرکت یعنی چه؟ و سمت و سوی حرکت، در عمل چگونه است؟
آیا حرکت به سمت ظهور یعنی اینکه، بلند شویم، از شهر و دیار خود خارج شویم و در کوه و صحرا به دنبال امام زمان (عج) بگردیم؟ یا اینکه به جمکران برویم و در آنجا به دنبال امام (ع) بگردیم؟ و یا اینکه به مکه برویم و در آنجا مقیم شویم تا در صبح ظهور اولین بیعت کننده باشیم؟ و یا ...
آیا حرکت بدین معناست؟یا معنای دیگری دارد؟
وقتی با نگاهی عاقلانه به ماجرا می‌نگریم، می‌یابیم که فاصله ما با ظهور و با مولایمان مهدی(عج) ، نه یک فاصله مکانی است و نه یک فاصله زمانی، بلکه فاصله ما، "فاصله صفاتی" است. آنچیزی که میان ما و ایشان فاصله انداخته است نوع صفات ماست. نوع اخلاق و تقوای ماست که میان ما و امام (ع) مانع شده است! نوع رفتار ماست که (چه بسا دائما) فاصله ما را با امام (ع) بیشتر می‌کند! عالم بزرگواری می‌فرمود: اگر خداوند به لحاظ دعاهای ما به اندازه یکسال در ظهور امام (ع) تعجیل کند، به خاطر نوع رفتار ما، چندین سال ظهور عقب انداخته می‌شود!
حال حرکت ما باید چگونه باشد؟
ما باید حرکت به سمت ظهور و به سمت امام (ع) را با اصلاح خود آغاز کنیم. با اصلاح صفات خود، با اصلاح اخلاق خود، با اصلاح رفتار خود (که بر اساس صفات انسان روی می‌دهد) و تا خود را اصلاح نکنیم، قطعا نمی‌توانیم دیگران را نیز حرکت دهیم.
بارها شنیده‌ایم که می‌گویند: "منتظر مصلح، خود باید صالح باشد". آری! درست است و بلکه باید گفت: حرکت کننده به سمت مصلح خود باید صالح باشد. باید موانع را پس بزند و نه تنها منتظر باشد، بلکه باید به سمت مصلح حرکت کند و این حرکت یک حرکت صالحانه است. نه مفسدانه!!
صالحیت، همان صفتی که خداوند با آن به خوبانش مباهات می‌کند.
آنجا که در مورد برخی از رسولان (ع) می‌فرماید:
وَ زَکَرِیّا وَ یَحْیی وَ عیسی وَ إِلْیاسَ کُلٌّ مِنَ الصّالِحینَ (انعام85)
و یا در مورد لوط (ع) می فرماید:
وَ أَدْخَلْناهُ فی رَحْمَتِنا إِنَّهُ مِنَ الصّالِحینَ (أنبیاء75)
و همان صفتی که خوبان عالم به دنبال آن بوده و هستند.
آنجا که ابراهیم (ع) می فرماید:
رَبِّ هَبْ لی حُکْمًا وَ أَلْحِقْنی بِالصّالِحینَ (شعراء83)
و سلیمان (ع) می فرماید:
فَتَبَسَّمَ ضاحِکًا مِنْ قَوْلِها وَ قالَ رَبِّ أَوْزِعْنی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلی والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحًا تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْنی بِرَحْمَتِکَ فی عِبادِکَ الصّالِحینَ (نمل19)
آری! حرکت ما باید حرکتی صالحانه باشد که در قدم اول، اصلاح خود مطرح است. ما باید با سعی و تلاش و عزمی که خداوند به ما عطا فرموده، موانع صفاتی و اخلاقی و رفتاری را از خود دور کنیم و در این مسیر بسیار از خداوند طلب نصرت نمائیم. و به هر میزان که در این مسیر گام برمی‌داریم، بدانیم که داریم به مولایمان مهدی (عج) نزدیک می‌شویم، هر چند که جسم ایشان را نبینیم. ندیدن جسم مبارک ایشان نباید بهانه حرکت نکردن ما شود.
ما باید واجد اخلاق مهدوی (عج) شویم تا انشاءالله لایق همنشینی با ایشان در بعد از ظهور شویم.
باید که جمله جان شویم تا لایق جانان شویم
و قدم اول در این مسیر، اینست که صفات و اخلاقیات مهدوی (عج) را بشناسیم. اما...
براستی اخلاقیات ناب مهدوی (عج) کدام است
و چه کسی می‌تواند آن را به ما معرفی کند؟